گاه ِ قدم

نگاهی به چپ و راست کوچه می اندازم. خلوت است. می شود با همسرِ روحانی قدم زد و عینک آفتابی به چشم داشت. مسیر حرکتمان دقیقا رو به خورشید بود و نورش به شدت آزاردهنده.

به خیایان که می رسیم توصیه می شوم به برداشتن عینک. روسری ام را جلوتر می کشم که نقاب چشمانم شود. چادرم را سفت و سخت چسبیده ام و با حفظ فاصله ی قانونی، کمی عقب تر از همسر راه می روم. انگار که غریبه باشیم و نباشیم! نگاه مردم اینقدر خیره و سنگین است که حتی می ترسم برای رد شدن از خیابان گوشه ی عبای همسر را بگیرم.

هر دو گامی که برمیداشتم باید یک قدم می جهیدم تا فاصله مان حفظ شود. همانطور که سر به جلو داشت و سینه سپر، گفت: خب یه کم تندتر راه بیا.

- نمی تونم تندتر ازین بیام

- چرا؟

- خب من باید بدوم تا بهت برسم. راه رفتنم تندتر ازین نیست.

- مگه مشکلی داری؟

- نه

- پس چرا تندتر نمیای؟ دیر شد.

- ای بابا! اصلا دوست ندارم تند راه بیام.

- آها! خب زودتر می گفتی. که دوست نداری.

حالا بیا و توجیه کن که هر دو گام من یک گام توست و با احتساب سرعت قدم ها که من همیشه کُند و با آرامش بوده ام و دلم می خواهد از راه رفتنم لذت ببرم و همسر انگار که همیشه ی خدا یک هدف فرضی را یک متری اش تصور می کند و قدم زدنش هم دویدن است... بیا و توجیه کن این فاصله ی رو به تزاید را. 

چه خوب است که پس ِ دوست داشتن دلیل دیگری لازم نیست!