روغن چکان

صبح رفتم پلاستیک فروشی کمی خرت و پرت بخرم. سطل زباله، چوبلباسی، کیسه فریزر و ازین جور اقلام. سه چهار تا خانوم بودند با یک آقا که داشتند جهیزیه می خریدند. یک سبد بزرگ گذاشته بودند کنج مغازه، هرکس یک گوشه چرخ می خورد و چند تکه جنس می آورد می انداخت داخل سبد. نگاهی به سبد انداختم. ست آشپزخانه اش سبز فسفری بود. مال من نارنجی بود.

خیلی غریبانه با مادرم و دختر عمه اش در بازار تهران می گشتیم و انتخاب می کردیم. دختر عمه راه بلدمان بود. یک دختر مجرد بزرگتر از من دارد که لیسانس زبان است. می گفت تا حالا چند سری برای دخترش جهیزیه خریده و چون شوهر نکرده خودشان استفاده کردند! به هر مغازه ای که می رسیدیم حتما باید می پرسید ازین ظرف ها که روغن می پاشد و سامان دارد دارند یا نه؟ با حرکت انگشت اشاره ی دست راست باید طریقه ی پاشیدن روغن را هم نشان می داد موقع پرسیدن! بعد از هفت هشت تا مغازه بالاخره پیدا کرد. کلی هم برای من منبر رفت که نمی دانی چقدر توی زندگی به دردت می خورد و اگر نخری پشیمان ِ روزگاری!

چند ماهی گذشت و ما رفتیم سر خانه و زندگی مان. روغن زیتون ریختیم داخل ظرف مذکور ولی سرش باریک بود و قطره چکان شده بود! هرچه بالا پایینش کردیم افاقه نکرد.

باز چندین ماه گذشت تا وقتی که دخترعمه برای عروسی برادرم آمد شیراز. تجدید خاطرات و چه تجربه ی شیرینی شد آن روز در بازار تهران. حالا چرا این ظرف تعریفی شما روغن نمی پاشد؟

- روغن؟ نــــــــــه! این که برای روغن نیست. برای سرکه ی فلان است! بعد اسمی گفت که یادم نیست. گفت این سرکه تیره رنگ است و برای روی سالاد خیلی خوب است. همه ی سوپری های تهران هم دارند!

باز من باید ببینم گردش روزگار کی می بَرَدم تهران که سرکه بخرم!

کل جهیزیه من طی یک سفر دو روزه به تهران خریداری شد. اگر می خواستم سر هر کاسه بشقابش مثل دخترعمه وسواس به خرج بدهم که بهترین جنس را بخرم الان هنوز خانه ی پدری بودم!