ندانسته

داشتیم دعای جوشن کبیر می خواندیم که مادرم اشاره کرد آنجا را ببین. معلم قرآن دبستانم به همراه دخترش آمده بود مراسم. ذوق کردم از دیدنش. جابجا شدم تا بهتر ببینمشان. البته جلو نرفتم سلام کنم ولی زیر نظر داشتمش که کجا می نشیند. 

خانم خیلی مهربانی بود. البته سفیدی چهره اش هم، مهربانی و نورانیتش را برایمان مضاعف  می کرد.

بین همه ی این سه چهار سالی که با این خانم درس قرآن می خواندیم، همه ی خاطرات تلخ و شیرین، روزهایی که به منزلشان می رفتم تا خصوصی با من قرآن کار کنند یادم به یک خاطره افتاد. کلاس پنجم که بودم روزی من را کنار کشید و گفت: عطیه! اجازه می دهی امسال طاهره به جای تو به مسابقات قرآن برود؟ طاهره تازه به این مدرسه آمده؛ ولی تو سال های بعد هم فرصت شرکت در مسابقات را داری.

با اینکه ملاک، آزمونی بود که در سطح مدرسه برگزار می کردند و می دانستم که وضعیت من از طاهره مناسب تر است؛ اما حالا همچین درخواستی از من شد.

چه می توانستم بگویم به معلمی که حقوق زیادی گردنم داشت؟ زل زده بود توی چشمانم و منتظر جواب بود. با اینکه ته دلم راضی نبودم گفتم اشکالی ندارد. امسال طاهره به جای من.

امشب یک آن با دیدن معلم قرآن و دخترش یاد آن خاطره افتادم؛ حتی ارتباط خانوادگی که بعدا با خانواده معلم قرآن داشتیم، ترشی گل کلم بسیار خوشمزه ای که درست کرده بود و سال ها خاطره همه به کنار رفتند و من فقط یاد آن لحظه ی دلگیر افتادم.

حساب و کتاب سخت است. یعنی چند نفر هستند که با حرف یا عمل نابجایی دلشان را شکسته ام؟ حقشان را ضایع کرده ام؟

چند نفر با دیدن من یاد دل شکسته ای می افتند که حتی روحم هم خبر ندارد؟

من آن روز به معلم قرآن گفتم راضی هستم؛ ولی نبودم. نمی دانم این حرفم دروغ حساب می شد یا نه؛ ولی برای خودم می ترسم از دل هایی که شکستند و هیچ وقت نفهمیدم!

دیگر هیچ وقت برنمیگردم به معلم قرآن بگویم به خاطر 15-14 سال پیش از تو ناراحت هستم! هیچ وقت فرصتش را ندارد که از من حلالیت بخواهد. این راز برای همیشه بین ما مسکوت می ماند. یک در میان در مورد معلم فکر می کنم و ربطش می دهم به خودم و آدم های فرضی ناراضی از من.

فکر می کنم فقط خدا می تواند این غائله را ختم کند. 

خدایا! مرا برای تمام بدی های دانسته و ندانسته ام ببخشا.