از دیالوگ معذورم

به طرز وحشتناکی حس می کنم نمی توانم به هیچ نامه و تلفنی پاسخ بدهم. تلفن را که به زور دو تا یکی برمی دارم؛ اما ایمیل ها را می شود پشت گوش انداخت و وانمود کرد که از این حوالی رد نشده ام! 

اینقدر که زنگ بزنند خانه تان پیغام بگذارند لطفا ایمیل ما را جواب بده! 

یعنی اگر بخواهم از خودم و افکارم و مطالبی که دوست دارم بگویم و بنویسم مثنوی ای ! می شود برای خودش، اگر بخواهم نامه و کتاب بخوانم و ساعت ها حرف بشنوم خم به ابرو نمی آورم؛ اما این روزها اصلا قابلیت تعامل و دیالوگ ندارم! 

صحبت یک طرفه را با روی باز پذیرایم؛ اما دو طرفه را خیر. 

آدمیزاد است دیگر. بعضی وقت ها یک حس و حال هایی عارضش می شود که نمی داند از کدام چشمه آب می خورد!