فارسیم ضعیف شده

نزدیک یک ماه هست که می خواهم بگویم «فارسیم ضعیف شده» اما دقیقا به همین دلیل که احساس می کنم فارسیم ضعیف شده نمی توانم بگویم!

اول فکر می کردم شاید اینقدر خودباخته شده ام که با چارکلمه عربی و انگلیسی بلغور کردن زبان مادری را یادم رفته؛ اما طبیعتا فارسی ام باید از هر زبان دیگری بهتر باشد. 

مفاهیم، احساسات، تفکرات درونی و خیلی چیزهای دیگر در این وجودم جریان دارد که نمی توانم برایشان کلمه ی مناسبی پیدا کنم. سخت تر از کلمه جمله سازی است! اینکه چطور کلمات را کنار هم بچینم که بتوانم دقیقا منظورم را برسانم. 

همین ها را هم که با این زبان الکن می نویسم یک صدم آنچه در ذهنم می گذرد نیست. انگار ارتباط مغزم و دنیای بیرونش دارد قطع می شود. شده ام مثل آن روز خیلی سال پیش که کلاس زبان رفتم و از قضای روزگار عینک ته استکانی ام شکسته بود و ساعت مچی هم نداشتم. فکر میکردم که مثل یک روح دارم جدای از جمع و ورای همه زندگی می کنم. وقت هایی که عینک نمی زدم صداها را هم خوب نمی شنیدم. بعضی وقتها دوستانم مسخره ام میکردند؛ اما بعدتر یک بار توی اخبار شنیدم که یک قضیه ی علمی است و حقیقت دارد. 

حالا من ِ امروزم شده است آن دختر بریده از جمعی که حرف زدن یادش رفته. که تلفن ها را چند تا یکی جواب می دهد و دلش می خواست که اصلا جواب ندهد.

شاید هم زیادی سخت گیر شدم به زبان. خیلی ها را می بینم که هرجا گیر می کنند «چیز» و «فلان» و ازین قبیل کلمات جایگزین می کنند و کارشان را راه می اندازند. توپ فهمیدن یا نفهمیدن جملاتشان را می اندازند گردن مخاطب. اما من مصرم که از کلامم نشود برداشت دیگری کرد و حتما دقیق ترین کلمه ی موجود آن زبان را پیدا کنم. بعد نتیجه ی این کمال گرایی ام این شده که چون ناامیدم از درست حرف زدنم، عمدا حسابی کلمه ها و عبارات را هم می زنم و معجونی تحویل می دهم که مگو و مپرس! به حساب آب که از سر گذشت...