سرور

چند روز مانده به عید فکری شدم که چکار کنم تابلوی حدیثِ خونه هم حال و هوای عید بگیرد?حدیث عید ما روزی است که در آن گناه نباشد را از بس شنیده ایم دیگر در وجودمان اثر نمی کند. مگر معجزه شود که روزی روزگاری هیچ گناهی نباشد و ما اعلام کنیم بالاخره عیدمان خوش آمده. باید مخاطب حدیث را شناخت. حس می کنم هنوز به آن حد نرسیدم که مخاطب آن حدیث باشم.

بین کتاب های حدیثی تازه کشف شده ی خانه مان گشتم و گشتم. دلم یک حدیث متفاوت می خواست که واقعا موثر باشد و بتوانم هردفعه بهش نگاه کنم و به خودم گوشزد کنم که امام من، پیامبر من، ازم چه خواسته.

ورق زدم و زدم تا رسیدم به یک حدیث که کمی بوی عید و شادی و سرخوشی می داد. از حضرت محمد-صلی الله علیه و آله و سلم- است این حدیث. می فرمایند: «من ادخل علی اهل بیته سرورا خلق الله من ذالک السرور خلقا یستغفر له الی یوم القیامه. یعنی هرکس خانواده اش را شاد کند خداوند از آن شادی موجودی می آفریند که تا روز قیامت برای او آمرزش می طلبد.»

خوراکِ ما هم جور شد! حدیثش یک جوری بود که عذاب وجدانم نمیداد. بعضی احادیث را که می خوانم از بس خودم را با کاربردش دور می بینم ترجیح می دهم لای کتاب ها قایمش کنم تا یادم برود هیچی نیستم. اما با این یکی می شد یک جوری کنار آمد. اصلا خودش می آمد طرفم. دیگر از آن روز شادی و شوخی و لبخندی در خانه ی ما نبود که ارجاعش ندهیم به آن حدیث ( نبود، یعنی خیلی بود نه که اصلا نبود!) 

تا یکی شوخی می کرد پشت بندش بادی به غبغب می انداخت و می گفت ببین دارم «ادخل علی اهل بیته سرورا» می شوم! تا ناراحتی و اختلاف نظری پیش می آمد می گفت فقط به خاطر «خلق الله من ذالک السرور خلقا» و بعدش لبخند می زد. به کرات هم در این خانه «خلقا یستغفر له الی یوم القیامه »خلقت یافت!

به علت استقبال فراوان از یک هفته به دو هفته، سه، حتی یک ماه تمدید شده مدت این حدیث. اما هنوز هم دلم نمی آید پاکش کنم. می ترسم بهتر ازین پیدا نکنم.