امروز صبح

پنجره ی تمام قد چارطاق جلومان باز بود. باد کولر هم از پشت سر، کار نسیم را تکمیل می کرد. نور ملایم صبحگاهی حس خوب سحرخیزی را یادم می آورد. من و لیلا پشت میز دوازده نفره نشسته بودیم وکاغذهای پرینت شده، روی میز را پوشانده بود. 

گیره روسری ام را باز کردم و کمی شل تر از همیشه زیر گلو گره زدمش. آستینم را تا آرنج زدم بالا انگار که می خواهم کلمات را ورز بدهم!

بعد با لیلا شیرجه زدیم توی متن. 

من آرزو دارم در برهه ای از زندگی با جدیت تمام بنویسم. اینها همه چرک نویس است.